Op een dag adopteert Fabien een getatoeëerd varken, zegt zijn baan per direct op en vertrekt. Een samenloop van omstandigheden dreef hem hiertoe. Maar hoe nu verder?
Door Martijn Douma
Er moest een einde aan “al dat zinloze” komen.
“Ik heb behoefte aan een paar dagen zonder iets te doden.”
Zonder nadere context kun je je fantasie met deze woorden de vrije loop laten. In deze graphic novel steekt het net iets anders in elkaar dan je misschien zou verwachten. Hoofdpersoon Fabien, 40 jaar oud, heeft na zijn opleiding aan de Kunstacademie geen werk kunnen vinden in die sector. Om de kost te verdienen is hij bij een varkensslachterij beland. Wat als tijdelijk werk bedoeld was, is inmiddels uitgegroeid tot een flink aantal jaren. Het loon is laag, het werk fysiek zwaar en de omgeving geestdodend.
Boven water
Maar hij zal wel moeten, want het gezin moet financieel het hoofd boven water zien te houden. Zijn vrouw Aude werkt in de zorg en is nacht- en weekenddiensten gaan draaien vanwege het extra geld dat dat oplevert. En dan nog is het allemaal geen vetpot. Bovendien zien ze elkaar vanwege hun werkroosters per saldo maar heel weinig. De genegenheid is ver te zoeken. Afwisselend dragen ze de zorg voor hun dochtertje.
Zonnetje
Ze is vijf, Elisa, en is het zonnetje in Fabiens leven. Ze was heel erg gewenst, maar liet lang op zich wachten. Het meisje heeft een levendige fantasie en samen verzinnen ze de meest kleurrijke verhaaltjes voor het slapengaan.
Getatoeëerd varken
Wanneer een stukje van de verzinsels van vader en dochter op een dag bewaarheid wordt, met een aanrijding tot gevolg, is dat het startsein voor Fabien om zijn dagelijkse werkelijkheid overhoop te gooien. Een getatoeëerd varken dat naar de slacht wordt geleid spreekt zijn kunstzinnige kant sterk aan. Zijn zoektocht naar de tatoeëerder in kwestie brengt hem naar een boerderij. Een zwaar autistische jonge vrouw blijkt de tattooartist te zijn.
Patronen
Fabien bedenkt een plan om haar te helpen in haar carrière. Hopelijk vormt het ook een manier om aan zijn huidige werk te ontsnappen en alsnog de kunstwereld in te komen. En dus stapt hij per direct op bij het abattoir. Patronen moeten immers doorbroken worden. Maar of dat allemaal nu wel zo’n goed idee is?
Midlifecrisis
De vragen die Fabien aan zichzelf stelt zijn in- en in menselijk. Hij worstelt met zijn huidige leven, met wat hij er tot op heden mee heeft gedaan. Z’n dromen zijn langzaam uit beeld geraakt. Het contact met zijn vrouw aan het verliezen. Het raakt aan zijn kern, aan z’n zijn. Het vreet aan hem. Zijn acties raken het gezin direct, en dat voel je als lezer. Ook omdat iets vergelijkbaars iedereen zou kunnen overkomen. Noem het een midlifecrisis, halfwegcrisis of wat dan ook. Zoals Henny Vrienten ooit al zong: ‘Is dit alles?’.
Menselijk
Wat mij raakt in dit boek is de band tussen vader en dochter, en de acties van Fabien die dat kapot zouden kunnen maken. Maar ook de realistische dialogen en de ‘kleine’ intieme scènes van alledaagse dingen. En het feit dat, hoezeer de hoofdpersoon ook aan het zwalken raakt, hij begripvolle, ondersteunende vrienden heeft en zijn gezin om op terug te vallen. De herkenbaarheid van de emoties maakt dit een zeer menselijk verhaal.
Rauw
Er zit een zekere rauwheid in de tekeningen, zoals ook in het verhaal aanwezig is. Ze zien er realistisch en expressief uit, met donkere vlakken, een losse maar verfijnde lijnvoering en wilde streken. Elke pagina is met één kleur ingekleurd, die per scene wisselt. Het draagt bij aan de emotionele toon van het verhaal, dat, gezien Fabiens gemoedstoestand, wat deprimerend over kan komen.
Wie me raakt is een verhaal over dromen die verloren zijn gegaan in het alledaagse leven, over liefde voor het gezin en over menselijkheid. De expressieve tekeningen versterken de emotionele toon van het verhaal op indrukwekkende wijze.
Scenarist Damien Marie (Normandië, 1972) schreef onder andere de thriller Met de dood op het lijf (2 delen), het maffiaverhaal De keuken van de duivel (3 delen) en het oneshot 300 gram, allen getekend door Karl T. Ook schreef hij de tweeluiken Na de hel en San Francisco 1906, beide getekend door Fabrice Meddour.
Tekenaar Laurent Bonneau (Bordeaux, 1988) is bekend van onder andere het drieluik Metropolitan, op scenario van Julien Bonneau, en het oneshot De knuffel, geschreven door Jim.
Wie me raakt
Scenario: Damien Marie
Tekeningen en inkleuring: Laurent Bonneau
Uitgeverij: Silvester Strips
224 pagina’s / hardcover met stofomslag / € 39,95
